ماه، برخلاف دیگر نقاط منظومه‌ی شمسی، سیاره‌ای است که برای انسان‌ها آشناست و به مدد ۳۸۰.۰۵ کیلوگرم سنگ و خاکی که برنامه‌ی فضایی آپولو از ماه به زمین آورده، اطلاعات خوب و موثقی نیز در مورد ساختار و مواد تشکیل‌دهنده‌ی این سیاره داریم. این نمونه‌ها که از خاکه‌سنگ و سنگ‌پوشه‌ها تشکیل شده‌اند، به تکه‌های باریک تقسیم شده و پولیش شده‌اند تا انجام تحقیقات زمین‌شناختی بر آن‌ها ممکن شود.
ماه نیز مانند سیاره‌ی ما دارای ساختاری لایه‌لایه است و هسته‌ی آن در پوسته و جُبه پوشیده شده است؛ همچنین فرآیندهای زمین‌شناختی مانند تبلور جزئی که موجب شکل‌گیری سنگ‌ها و صخره‌ها می‌شوند، در ماه نیز مانند زمین رخ می‌دهند.گدازه‌هایی که این سنگ‌های آذرین را تشکیل داده‌اند، در اثر حرارت ناشی از برخورد شهاب‌سنگ‌های عظیم با سطح ماه ایجاد شده‌اند که موجب به وجود آمدن دریاواره‌ها شده است. اخیرترین برخوردی که موجب به وجود آمدن دریاواره‌ها در سطح ماه شد، به حدود ۳ میلیارد و قدیمی‌ترین آن‌ها به ۳.۸ میلیارد سال پیش باز می‌گردد. پس از برخورد، گدازه در این دهانه‌های برخوردی فوران کرده و سپس آن‌ها را پر می‌کند و به دلیل وجود خلأ در فضا، فرآیند سرد شدن نسبتاً آرام پیش می‌رود و موجب شکل گرفتن الگوهایی در سنگ‌ها می‌شود.
بیشتر این سنگ‌ها ساختارهایی شکسته و ترک‌خورده دارند و حاوی ذرات شیشه‌ای هستند که در اثر تغییر شکل فلدسپات‌ها به وجود آمده است. اما شاید پرتعدادترین سنگ‌هایی که امروزه بر سطح ماه وجود دارند، خاکه‌سنگ‌هایی باشند که در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌های بی‌شمار به سطح ماه به وجود آمده‌اند؛ این خاکه‌سنگ‌ها در اثر شکستن و خرد شدن دیگر سنگ‌ها در اثر برخورد به وجود می‌آیند و می‌توان نقشه‌ی پراکندگی آن‌ها را در سطح ماه با استفاده از تلسکوپ ترسیم کرد و همین «سازه‌های سطح ماه» به عنوان هدف اولیه‌ی کشف و بررسی ماموریت‌های آپولو تعیین شده بودند.
